κοραλλιογενής μικρόκοσμος

κοραλλιογενής μικρόκοσμος

Μια υπέροχη συλλογή με φωτογραφίες από τους κοραλλιογενείς υφάλους στην Αυστραλία, Great Barrier Reef. Τα κοράλλια είναι ζωικοί οργανισμοί που έχουν τη δυνατότητα να κατασκευάζουν ολόκληρα σκελετικά συγκροτήματα από ανθρακικό ασβέστιο. Επάνω όμως σε αυτόν τον σκελετό παρασιτούν μονοκύτταροι φυτικοί οργανισμοί, συγγενείς προς κάποια είδη φυκιών. Αυτοί οι φυτικοί οργανισμοί, που βοηθούν το ζώο ακόμη και σε άγονα σχετικά νερά να δημιουργήσει τον ασβεστούχο σκελετό του, έχουν το χαρακτηριστικό ερυθρό χρώμα. Πολύ μεγάλο εμπόδιο στο να συνεχίζουν να μεγαλώνουν τα κοράλλια αποτελεί το διοξείδιο του άνθρακα που αυξάνεται στην ατμόσφαιρα και με τον αέρα μεταφέρεται επάνω από τους ωκεανούς. Διότι τότε κατά τη διάλυσή του στο νερό προκύπτει ανθρακικό οξύ και με τη διάλυσή του παράγονται ιόντα υδρογόνου, δηλαδή υδρογόνο χωρίς το ηλεκτρόνιό του, επομένως υδρογόνο με θετικό φορτίο. Αυτό το υδρογόνο δεσμεύει ανθρακικές ρίζες με αποτέλεσμα να μην έχουμε αρκετό ανθρακικό ασβέστιο διαλυμένο στο νερό. Οπότε δυσχεραίνεται η πρόσληψη των απαραίτητων ουσιών για τη δημιουργία του σκελετού των κοραλλιών.

Πηγή: http://www.microworldsphotography.com

Η ιστορία της Σαντορίνης

Σαντορίνη

Η Σαντορίνη, Θήρα ή Στρογγύλη (παλαιότερη ονομασία) είναι νησί που βρίσκεται στο νότιο Αιγαίο πέλαγος, στο νησιωτικό σύμπλεγμα των Κυκλάδων, νότια της Ίου και δυτικά από την Ανάφη. Απέχει από τον Πειραιά 128 ναυτικά μίλια και 63 ναυτικά μίλια από τη Κρήτη. Ο Αθηνιός, το μεγαλύτερο λιμάνι του νησιού, έχει δημιουργηθεί στον ομώνυμο όρμο. Η έκταση της είναι 76,19 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Σήμερα η Σαντορίνη είναι ένα από τα διασημότερα τουριστικά κέντρα του κόσμου.

Είναι γνωστή για το ηφαίστειο της. Η τελευταία ηφαιστειακή δραστηριότητα ήταν το έτος 1950. Τμήματα του ηφαιστείου της Σαντορίνης είναι: Η Νέα Καμένη (1707-1711 μ.Χ.), η Παλαιά Καμένη (46-47 μ.Χ.), το υποθαλάσσιο ηφαίστειο Κολούμπο(ενεργό) (1650 μ.Χ.), τα Χριστιανά νησιά. Η Σαντορίνη ανήκει στο ηφαιστειακό τόξο του Αιγαίου και χαρακτηρίζεται ενεργό ηφαίστειο μαζί με τα Μέθανα, την Μήλο και την Νίσυρο. Η Σαντορίνη καθώς και τα νησιά Θηρασία και Ασπρονήσι είναι απομεινάρια του ηφαιστειογενούς νησιού Στρογγύλη. Η Στρογγύλη ήταν ένας ηφαιστειακός κώνος. Το κεντρικό τμήμα της ανατινάχτηκε μαζί με τον κρατήρα του ηφαιστείου από τηΜινωική έκρηξη που έγινε το 1613 π.Χ. και είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία αυτού που σήμερα ονομάζουμε καλδέρα της Σαντορίνης και την καταστροφή του προϊστορικού πολιτισμού του νησιού. Στο θαλάσσιο χάσμα που σχηματίστηκε μεταξύ Θήρας και Θηρασίας, που έχει βάθος 1.500 μέτρων, κατά καιρούς βγήκαν στην επιφάνεια ηφαιστειακοί κώνοι που σχημάτισαν τα εξής νησιά: την Παλαιά, τη Μικρή και τη Νέα Καμένη, την Καμένη Γεωργίου του Α΄, την Καμένη του Φουκέ, την Αφρόσσα και τη Δάφνη. Όλα αυτά τα νησιά μεγάλωναν σιγά-σιγά και ενώθηκαν, εκτός από την Παλαιά Καμένη.

Πηγή: https://el.wikipedia.org

 

«H Σαντορίνη είναι από τους λίγους ελληνικούς τόπους που από πολύ νωρίς εκκίνησαν το ενδιαφέρον της επιστήμης. Στην Καλντέρα της είναι καταγεγραμμένη η ιστορία του πλανήτη μας, που αντιπροσωπεύει πολλές εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια. Και αυτό το μοναδικό γεωλογικό βιβλίο παραμένει μονίμως ανοιχτό και προσιτό σε οποιονδήποτε θελήσει να μελετήσει το κομμάτι αυτό της ιστορίας. Από την άλλη μεριά, το ενεργό ηφαίστειο της Σαντορίνης με τις κατά καιρούς μικρές ή μεγάλες εκρήξεις του αποτελεί επίσης μόνιμο πόλο έλξης για τους γεωλόγους και τους ηφαιστειολόγους. Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που η επιστημονική έρευνα όχι μόνο έχει πολύ βαθιές ρίζες στο νησί, αλλά και που το επιστημονικό ενδιαφέρον παραμένει άσβεστο μέχρι σήμερα, ξαφνιάζοντάς μας συνεχώς με τις καινούργιες ανακαλύψεις της έρευνας. Γιατί δεν είναι λίγο να εντοπίζεται στη Σαντορίνη ένα από τα μεγαλύτερα γεωλογικά γεγονότα που γνώρισε η ανθρωπότητα τα τελευταία 10.000 χρόνια, η έκρηξη δηλαδή του ηφαιστείου περίπου λίγο πριν τα μέσα της 2ης χιλιετίας π.Χ....».
Το απόσπασμα ανήκει στο κείμενο του Ομότιμου Καθηγητή Αρχαιολογίας Χρ. Γ. Ντούμα, με το οποίο προλογίζει το βιβλίο του Αντώνη Ν. Κονταράτου «Σαντορίνη: Πορεία στο χρόνο» (Εκδόσεις Ηλιότοπος).

Όπως γράφει ο Καθηγητής Πανεπιστημίου κ. Αντώνης Κονταράτος, συνοψίζοντας την ουσία του ηφαιστειακού αυτού τόπου: «...Οι Κυκλάδες έχουν επανειλλημένα υποστεί την καταστρεπτική μανία του ανθρώπου και της φύσης στο πέρασμα πολλών χιλιετηρίδων από την αρχή της ιστορίας τους. Η Σαντορίνη είναι αναμφισβήτητα το εξωτικότερο, το επιβλητικότερο, το ωραιότερο, αλλά και το τραγικότερο νησί του Αιγαίου. Με το πρώτο χάραμα της αυγής η μισοφωτισμένη Καλντέρα με τς σκούρα γκρεμνά της ορθώνεται σαν απειλητικό κάστρο μέσα από μια μουντή θάλασσα που σύμφωνα με την ομηρική περιγραφή του Αιγαίου, μοιάζει με μαύρο κρασί...».

Όπως παρατηρεί ο κ. Κονταράτος, η Θήρα δεν είναι εξ ολοκλήρου ηφαιστειακό νησί και δεν είχε πάντα το σημερινό της μέγεθος. Προτού αρχίσει η ηφαιστειακή δραστηριότητα στην περιοχή, δύο βραχώδεις άξονες από ημικρυσταλλοσχιστώδη πετρώματα, ορατοί και σήμερα, αποτελούσαν την αρχική Σαντορίνη.
Ο ένας άξονας ξεκινάει ΝΑ από το Μέσα Βουνό και καταλήγει ΒΔ στον Αθηνιό, μέσω των σχηματισμών του Προφήτη Ηλία και του Πύργου. Ο άλλος άξονας είναι παρακλάδι του πρώτου προς τα ΝΔ και καταλήγει στον Γαβρήλο, στο Ακρωτήρι, που έχει 160 μ. ύψος, φτάνει ως τη θάλασσα και καταλήγει στη Βλυχάδα.
Η αρχική αυτή Σαντορίνη μεγάλωσε σταδιακά και επεκτάθηκε κυρίως προς τα βόρεια, τα βορειοδυτικά και τα δυτικά με την εναπόθεση λάβας από διάφορους κρατήρες, όταν εκεί πριν από πολλές εκατοντάδες χιλιετίες πρωτοξεκίνησε η ηφαιστειακή δράση. Στην πορεία του χρόνου η Σαντορίνη πήρε κάποτε ένα περίπου στρογγυλό σχήμα το οποίο αντιστοιχεί κάπως με τη σημερινή εξωτερική γραμμή της Θήρας, της Θηρασίας και του Ασπρονησιού.
Η Θηρασιά είναι ένα εξ ολοκλήρου ηφαιστειογενές νησί χωρίς κανένα της στερεό υπόβαθρο να φτάνει μέχρι την επιφάνεια της θάλασσας.
Το Ασπρονήσι, δυτικά της Θήρας και νότια της Θηρασιάς, είναι ένα μικρό ερημονήσι, με απότομες πλαγιές. Πήρε το ονομά του από το παχύ στρώμα λευκής ελαφρόπετρας που το καλύπτει.

Οι πλευρές και των τριων νησιών από την μεριά του κόλπου είναι γκρεμνώδεις. Οσο απότομα και ψηλά είναι τα γκρεμνά πάνω από τη θάλασσα, άλλο τόσο είναι και κάτω από την επιφάνειά της. Το μέγιστο ύψος των γκρεμών που αντικρίζει κάποιος μπαίνοντας στον κόλπο της Σαντορίνης είναι στο Ημεροβίγλι (330 μ. περίπου).
Το μέτωπο της Καλντέρας αγκαλιάζει σε μήκος και τα τρια νησιά και αποτελεί ανυπέρβλητο δείγμα ζωγραφικής δεινότητας της φύσης. Ασπρες, μαύρες και κόκκινες ραβδώσεις πανοραμικών διαστάσεων ελίσσονται και μπερδεύονται σε μύριους συνδυασμούς αναπάντεχων σχεδίων και άγριων αποχρώσεων που συνεπαίρνουν το νου.
Μέσα στον θαλάσσιο κόλπο που περικλείνουν οι απόκρημνες πλαγιές της Θήρας, της Θηρασίας και του Ασπρονησιού και λίγο νοτιότερα από το κέντρο του στιβάζονται άτακτα σε δυο ακατοίκητες νησίδες, την Παλαιά Καμένη και τη Νέα Καμένη, τα αλλεπάλληλα στρώματα της λάβας που συσσώρευε εδώ και δυο χιλιετίες η περιοδική ηφαιστειακή δράση. Κάτω από τα μαύρα βράχια, τα οποία περιβρέχει το πέλαγος, βρίσκεται το σημερινό ηφαίστειο. Σαν ένα μισοσβησμένο καμίνι περιμένει τη σπίθα που κάθε τόσο του δίνει νέα ζωή και δύναμη.

Τα ηφαίστεια της Σαντορίνης παρακολουθούνται από επίγεια και δορυφορικά συστήματα που καταγράφουν και την παραμικρή μεταβολή της κατάστασής τους για άμεση επισήμανση τυχόν επαναδραστηριοποίησης.
Το ηφαιστειακό σύμπλεγμα της Σαντορίνης περιλαμβάνει τα δυο υπερθαλάσσια ηφαίστεια της Παλαιάς και της Νέας Καμένης και ένα υποθαλάσσιο ηφαίστειο, τον Κουλούμπο. Το υποθαλάσσιο αυτό ηφαίστειο βρίσκεται σε απόσταση 6,5 χιλιομέτρων νοτιοανατολικά από το νησί της Σαντορίνης. Ανακαλύφθηκε το 1650, κατά τη διάρκεια μιας ηφαιστειακής έξαρσης που κράτησε 2-3 μήνες (από τον Σεπτέμβριο μέχρι τον Δεκέμβριο του 1650). Ένα νησάκι εμφανίστηκε στο σημείο της υποθαλάσσιας έκρηξης, αλλά λίγο αργότερα εξαφανίστηκε. Σήμερα ο μήκους 18 μέτρων ύφαλος Κουλούμπο είναι το πιο ρηχό σημείο του υποβρύχιου ηφαιστειακού κώνου, ο οποίος έχει διάμετρο 1,5 χιλιόμετρο και περιβάλλει τον κρατήρα ο οποίος έχει βάθος 500 μέτρων.

Πηγή: http://www.santorini.gr

Ηφαιστειακές εκρήξεις

Οι ισχυρότερες ηφαιστειακές εκρήξεις των τελευταίων 2.000 ετών και αυτές που άλλαξαν τον ρου της Ιστορίας

Τις ισχυρότερες ηφαιστειακές εκρήξεις των τελευταίων 2.000 ετών εντόπισε ομάδα ερευνητών εξετάζοντας τις εναποθέσεις διοξειδίου του θείου σε πυρήνες πάγου από την Ανταρκτική.

Οι επιστήμονες θεωρούν ότι πρόκειται για την πιο αξιόπιστη χρονολόγηση των σημαντικότερων ηφαιστειακών γεγονότων στην πρόσφατη ιστορία της Γης που έχει διεξαχθεί ως σήμερα και πιστεύουν ότι θα βελτιώσει σημαντικά τις γνώσεις και τα μοντέλα των ειδικών που μελετούν όχι μόνο την ηφαιστειακή δραστηριότητα αλλά και το κλίμα του πλανήτη.

«Οδηγός» το διοξείδιο του θείου

Οι πολύ ισχυρές ηφαιστειακές εκρήξεις διοχετεύουν στην ατμόσφαιρα πολύ μεγάλες ποσότητες διοξειδίου του θείου οι οποίες οδηγούν στον σχηματισμό σωματιδίων (γνωστά ως ηφαιστειακά αερολύματα) τα οποία «μπλοκάρουν» το φως του ήλιου με αποτέλεσμα να ψυχραίνουν τον πλανήτη (αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο αποτελούν έναν από τους σημαντικότερους «απρόσμενους» ρυθμιστές του κλίματος της Γης).

Στη συνέχεια το μεγαλύτερο μέρος του διοξειδίου του θείου εναποτίθεται στο έδαφος και όταν «πέφτει» επάνω σε πάγους παγιδεύεται μέσα σε αυτούς.
Επιστήμονες από το Ινστιτούτο Ερευνών της Ερήμου του Πανεπιστημίου της Νεβάδα με επικεφαλής τον Μάικλ Σιγκλ και τον Τζον Μακ Κορνέλ ανέλυσαν τις ποσότητες διοξειδίου του θείου που έχουν παγιδευτεί σε πυρήνες πάγου από πολλές περιοχές της Ανταρκτικής προκειμένου να προσδιορίσουν, με βάση τις συγκεντρώσεις του, πότε σημειώθηκαν τα μεγαλύτερα ηφαιστειακά γεγονότα κατά τη διάρκεια των τελευταίων 2000 ετών στη Γη. Οι πυρήνες του πάγου δεν είναι φυσικά «ημερολόγια» – δεν δίνουν δηλαδή ακριβείς χρονολογίες αλλά κατά προσέγγιση χρονικές περιόδους. Με βάση όμως αυτές τις χρονικές περιόδους και τις γνωστές ηφαιστειακές εκρήξεις του παρελθόντος (για των οποίων την ένταση και τη δραστηριότητα δεν είναι δυνατόν να έχουμε πλήρη εικόνα) οι ερευνητές κατόρθωσαν να προσδιορίσουν ποιες από αυτές ήταν οι πιο ισχυρές.


Το ηφαιστειακό «Top 10»

Σύμφωνα με τα αποτελέσματά τους, τα οποία δημοσιεύθηκαν στην επιθεώρηση «Nature Climate Change»:Οι τρεις σημαντικότερες εκρήξεις των τελευταίων δυο χιλιετιών έχουν σημειωθεί στην Ινδονησία.                                                                                                                                                                            Η ισχυρότερη ήταν εκείνη του ηφαιστείου Σαμάλας το 1257. Σήμερα είναι γνωστό το Ριντζάνι (Gunung Rinjani ή Rindjani) είναι ενεργό ηφαίστειο στο Λομπόκ, Ινδονησία. Το Ριντζάνι έχει ύψος 3.726 μέτρα και είναι το ψηλότερο βουνό στο νησί και το δεύτερο ψηλότερο ηφαίστειο στην Ινδονησία. Στην κορυφή του ηφαιστείου βρίσκεται μια μεγάλη πλημμυρισμένη καλντέρα, η Σεγκάρα Άνακ. Η καλντέρα έχει διαστάσεις 6 επί 8,5 χιλιόμετρα και η λίμνη μέσα σε αυτή βρίσκεται σε υψόμετρο περίπου 2.000 μέτρων. Το μέγιστο βάθος της είναι 200 μέτρα. Περισσότερα: https://el.wikipedia.org

Πηγή

Πηγή

Δεύτερη του ηφαιστείου Κουβάε το 1452

Τρίτη του Ταμπόρα το 1815, το όρος Ταμπόρα, είναι ένα ενεργό στρωματοηφαίστειο και υψηλότερη κορυφή του νησιού της Ινδονησίας Σουμπάουα, με ύψος 2.722 μ. Περισσότερα: https://el.wikipedia.org

Πηγή

Τέταρτη κατά σειρά εκτιμάται ότι ήταν είτε η έκρηξη του Πάγκο στην Παπούα Νέα Γουϊνέα το 674 ή εκείνη του Όρους Τσέρτσιλ στην Ανατολική Αλάσκα γύρω στο 700 μ.Χ.

Στην πέμπτη και έκτη θέση τοποθετείται το Ραμπάουλ, επίσης στην Παπούα Νέα Γουϊνέα, με δυο εκρήξεις γύρω στο 535.


Η έβδομη ισχυρότερη έκρηξη σημειώθηκε σχεδόν λίγο αργότερα από εκείνη του Σαμάλας και θεωρείται ότι ήταν εκείνη του Κιλατόα στις Άνδεις το 1280.

Η όγδοη εκτιμάται ότι προήλθε από το ηφαίστειο Ιλοπάνγκο στην Κεντρική Αμερική το 450 μ.Χ.

Η ένατη σημειώθηκε στην Ισλανδία γύρω στο 1785, και προήλθε είτε από το ηφαίστειο Γκρίμσβετν είτε από το Λάκι.


Στη δέκατη θέση τοποθετείται τέλος η έκρηξη του ηφαιστείου Ριντζάνι στην Ινδονησία, η οποία σημειώθηκε λίγο πριν από εκείνη του Σαμάλας.
Oι Δέκα ηφαιστειακές εκρήξεις που άλλαξαν τον ρου της Ιστορίας

Μιλώντας για ηφαίστεια έχετε αναρωτηθεί ποτέ τον ρόλο που διαδραμάτισαν οι εκρήξεις τους στην εξέλιξη της ιστορίας; Ποια θα ήταν άραγε η μοίρα της μινωικής Κρήτης , αν δεν είχε γίνει η έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης; Και πως θα είχε δημιουργηθεί το πετρέλαιο αν δεν είχε γίνει μια ολόκληρη σειρά υποθαλάσσιων ηφαιστειακών εκρήξεων πριν από 93 εκατομμύρια χρόνια; Εδώ λοιπόν παραθέτουμε τις 10 πιο σημαντικές, με κριτήριο κυρίως τον τρόπο που επηρέασαν την εξέλιξή μας, εκρήξεις ηφαιστείων.


Ο «θάνατος» της θάλασσας που «γέννησε» το πετρέλαιο

Σύμφωνα με Αμερικανούς και Κινέζους γεωλόγους, η πρώτη πιο σημαντική έκρηξη ηφαιστείου έγινε πριν από 260 εκατομμύρια χρόνια, νοτιοανατολικά της Κίνας στην επαρχία Emeishan. Η γιγαντιαία αυτή έκρηξη διασκόρπισε μισό εκατομμύριο κυβικά χιλιόμετρα λάβας και συνεπώς εξάλειψε οποιοδήποτε είδος θαλάσσιας ζωής στον πλανήτη.


Η δεύτερη εξίσου σημαντική και γιγαντιαία έκρηξη πραγματοποιήθηκε πριν από 93 εκατομμύρια χρόνια και ουσιαστικά αποτέλεσε μια ολόκληρη σειρά υποθαλάσσιων ηφαιστειακών εκρήξεων. Παρομοίως με τη πρώτη προκάλεσε την εξάλειψη όλης της θαλάσσιας ζωής, ενώ στέρησε τους ωκεανούς από οξυγόνο. Ωστόσο, οι εκρήξεις που εξαφάνισαν το οργανικό υλικό των μικροοργανισμών σε συνδυασμό με την απώλεια οξυγόνου, οδήγησαν στη δημιουργία πετρελαίου.


Η μεγαλύτερη έκρηξη των τελευταίων 2 εκατομμυρίων ετών είναι η έκρηξη του ηφαιστείου Τόμπα στη Σουμάτρα της Ινδονησία πριν από 74.000 χρόνια, η οποία απελευθέρωσε 2.500 κυβικά χιλιόμετρα μάγματος. Πολλοί θεωρούν τον «ηφαιστειακό χειμώνα» που επακολούθησε ως την απαρχή των φυλών του ανθρώπινου γένους, αφού αποδεκάτισε τους πληθυσμούς των ανθρωποειδών, τους απομόνωσε και ευνόησε την ανεξάρτητη εξέλιξή τους. Νέα ωστόσο ευρήματα που προέκυψαν από αναλύσεις του μάγματος αμφισβητούν την άποψη αυτή.


H αναδιαμόρφωση της Σαντορίνης και το τέλος της Μινωικής Κρήτης

Η έκρηξη του ηφαιστείου της Θύρας στη Σαντορίνη υπολογίζεται πως έγινε γύρω στο 1500 π.Χ και θεωρείται μια από τις πιο ισχυρές εκρήξεις των ιστορικών χρόνων, αφού το νέφος που παρήχθη είχε ύψος 30 χιλιομέτρων και το τσουνάμι που ακολούθησε της έκρηξης προκάλεσε κύματα ύψους 35-250 μέτρα. Μάλιστα, οι κλιματικές επιδράσεις της έκρηξης φαίνεται να έφτασαν μέχρι τη Κίνα, μεγαλύτερη των τελευταίων 2 εκατομμυρίων ετών, ενώ οι συνέπειες του στον πολιτισμό της εποχής ήταν ολοσχερείς, αφού ουσιαστικά αποτέλεσε την αρχή του τέλους για τη μινωική Κρήτη.

Περισσότερα για την ιστορία του νησιού.                                                                                                           
Αίτνα και Βεζούβιος

Τα διάσημα ηφαίστεια της Ιταλίας έχουν καθορίσει κατά πολύ την ιστορία της, με την Αίτνα να παραμένει ένα από τα πιο ενεργά ηφαίστεια της Γης, και την πρώτη έκρηξη της να υπολογίζεται στο μισό εκατομμύριο χρόνια πριν.


Οι εκρήξεις και των δυο ηφαιστείων έχουν καταγραφεί από ιστορικούς της εποχής, με πιο σημαντική αυτή του Πλίνιου του Νεότερου για την έκρηξη του Βεζούβιου στις 24 Αυγούστου του 79 μ.Χ, που είχε τις γνωστές καταστροφικές συνέπειες για τη Πομπηία. Μια έκρηξη, ίσως τη σημαντικότερη για την ιστορική μελέτη αφού «πάγωσε» την καθημερινότητα των αρχαίων Ρωμαίων και την έδωσε αυτούσια στους μελετητές.


Σύγχρονες εκρήξεις

Ηφαίστειο Laki της Ισλανδίας

Για οκτώ ολόκληρους μήνες παρουσίαζε δραστηριότητα το ηφαίστειο Laki της Ισλανδίας το 1784. Το νέφος που προκλήθηκε σκέπασε τη Βόρεια Ευρώπη και τμήμα της Βόρειας Αμερικής, ενώ η τέφρα που έφθασε στη στρατόσφαιρα οδήγησε σε μεταβολή των κλιματικών συνθηκών, όπως μάλιστα παρατήρησε τότε ο Βενιαμίν Φραγκλίνος σαν πρώτος διπλωματικός εκπρόσωπος της Αμερικής στο Παρίσι.

Ηφαίστεια Tambora και Krakatau στην Ινδονησία

                                                                                                                    Παρόμοια ήταν και τα αποτελέσματα της ενεργοποίησης τους ηφαιστείου Tambora στην Ινδονησία το 1816, με το νέφος να κρύβει τον ήλιο και να οδηγεί σε πτώση της θερμοκρασίας για τα επόμενα 4 χρόνια. Έτσι το 1816 ονομάστηκε «χρονιά χωρίς καλοκαίρι», γεγονός που αποτέλεσε έμπνευση για τον λόρδο Βύρωνα που έγραψε τη νουβέλα «Η σκοτεινιά».


Στην καλλιτεχνική δημιουργία επέδρασε η έκρηξη του ηφαιστείου Krakatau και πάλι στην Ινδονησία το 1883. Οι κόκκινες ανταύγειες που δημιουργήθηκαν στον ευρωπαϊκό ορίζοντα, κάτι το οποίο οφειλόταν στον εμπλουτισμό της ατμόσφαιρας με θειικές ενώσεις και διήρκεσε από τον Νοέμβριο του 1883 μέχρι τον Φεβρουάριο του 1884, αποτυπώθηκε σε πολλούς ζωγραφικούς πίνακες της εποχής, ενώ για πρώτη φορά η έκρηξη αποτυπώθηκε σε κινηματογραφικό φίλμ.

                                                                                                          Ηφαίστειο Pinatubo στις Φιλιππίνες

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                        Η μεγαλύτερη ηφαιστειακή έκρηξη του 20ου αιώνα εντοπίζεται το 1991 στις Φιλιππίνες και προέρχεται από το ηφαίστειο Pinatubο. Το ύψος της στάχτης που εκτοξεύτηκε ήταν περίπου 7 χιλιόμετρα ενώ η μείωση της θερμοκρασίας του πλανήτη που προκλήθηκε αντιστοιχεί σε μισό βαθμό.


Τα ηφαίστεια σε αριθμούς

1.Η Γη «φιλοξενεί» περί τα 1.500 εν δυνάμει ενεργά ηφαίστεια.


2.Για τα 550 από αυτά υπάρχουν καταγεγραμμένες εκρήξεις.


3.Περισσότερα από 100 ενεργά ηφαίστεια εντοπίζονται στον ευρωπαϊκό χώρο.


4.Στην Ελλάδα και στην Ιταλία έχουν καταγραφεί 140 εκρήξεις, από τον 16ο αιώνα ως σήμερα.


5.Η Ινδονησία κατέχει το θλιβερό προνόμιο της πρωτιάς στις πλέον θανατηφόρες ηφαιστειακές εκρήξεις.


6.Πρώτη σε αριθμό θανάτων είναι η έκρηξη του Tambora (της Ινδονησίας) το 1815: ο λοιμός που προκλήθηκε μετά από αυτήν κόστισε τη ζωή σε περισσότερους από 92.000 ανθρώπους.


7.Δεύτερη σε αριθμό θανάτων είναι η έκρηξη του Κrakatau (της Ινδονησίας) το 1883: κόστισε τη ζωή σε περισσότερους από 36.000 ανθρώπους.