Χρωστά την ονομασία του στην Αουρόρα, ρωμαϊκή θεότητα της αυγής , αντίστοιχη με τη ροδοδάκτυλη Ηώ της ελληνικής μυθολογίας, το Σέλας όμως δεν έχει καμία σχέση με το φως του Ήλιου. Αντίθετα, το φαντασμαγορικό φαινόμενο έχει 30% λιγότερες πιθανότητες να εμφανιστεί στον ουρανό τη διάρκεια της ημέρας, όχι γιατί η εκτυφλωτική παρουσία του ήλιου θα το έκανε λιγότερο ορατό, όπως συμβαίνει με τα αστέρια, αλλά γιατί οι συνθήκες αγωγιμότητας που ευνοούν το σχηματισμό του Σέλαος επικρατούν, κυρίως τις νυχτερινές ώρες.
Φαινόμενο αρκετά συνηθισμένο στις περιοχές γύρω από τους δύο μαγνητικούς πόλους του πλανήτη, το Σέλας εμφανίζεται μερικές φορές, σε περιόδους ιδιαίτερα έντονης ηλιακής δραστηριότητας και σε περιοχές που βρίσκονται σε μέσο γεωγραφικό πλάτος, όπως η Ελλάδα.
Η δημιουργία του Σελάος
Ο Ήλιος όπως των βλέπουμε καθημερινά, μοιάζει με φωτεινό δίσκο όπου διακρίνεται η εξωτερική επιφάνεια, η φωτόσφαιρα με θερμοκρασία περίπου 6.000 βαθμούς C. Αντίθετα στο εσωτερικό του η θερμοκρασία ξεπερνά τους 20.000.000 βαθμούς C. Τεράστιες ποσότητες ενέργειας εκπέμπονται και ανεβαίνουν προς την επιφάνεια στην οποία εκτονώνονται με τη μορφή ανοδικών ρευμάτων από υπερθερμασμένα αέρια, σαν φυσαλίδες ατμού , διαμέτρου 1.000 χλμσε καζάνι που βράζει. Οι ηλιακές κηλίδες από την άλλη είναι σκούρες περιοχές στην επιφάνεια του ήλιου με θερμοκρασία κατά το ήμιση χαμηλότερη από τις υπόλοιπες περιοχές και μέγεθος αρκετά δισεκατομμύρια τετραγωνικά χλμ.
Η συστηματική τους καταγραφή άρχισε από το 1749, αν και η πρώτη παρατήρηση έγινε από το Γαλιλαίο (1564-1642). Ο 11ετής κύκλος της επαναλαμβανόμενης αυξομείωσης του αριθμού των ηλιακών κηλίδων, ανακαλύφθηκε πριν από 150 περίπου χρόνια. Οι ηλιακές κηλίδες σημαδεύουν τις τοποθεσίες όπου το μαγνητικό πεδίο του Ήλιου διαπερνά την επιφάνεια και σπρώχνει καυτά αέρια προς τα πάνω μέσα στην ηλιακή ατμόσφαιρα.Οι ηλιακές εκλάμψεις εκτινάσσονται με βιαιότητα εκατομμυρίων βομβών υδρογόνου. Τα πυρακτωμένα αέρια εκσφενδονίζονται στο διάστημα σαν πύρινες γλώσσες. Η εκτίναξη αυτή αποκόπτει ηλιακό υλικό, πλάσμα, που ταξιδεύει στο χώρο. Το πλάσμα είναι ένα μείγμα ελευθέρων φορτισμένων σωματιδίων (πρωτονίων και ηλεκτρονίων). Τρισεκατομμύρια τόνοι πλάσματος εκτοξεύονται από τον Ήλιο και δημιουργούν τον ηλιακό άνεμο που κινείται με μέση ταχύτητα 400 χλμ. το δευτερόλεπτο. Αυτός μετά από ένα ταξίδι 150 εκατομμυρίων χλμ. φτάνει στη Γη (περίπου 18 ώρες).Οι καταστροφικές συνέπειες των ηλιακών καταιγίδων πάνω στη Γη έχουν αποφευχθεί γιατί ο πλανήτης μας συμπεριφέρεται σαν ένας τεράστιος μαγνήτης και λειτουργεί σαν ασπίδα ενάντια στον ηλιακό άνεμο και τα φορτισμένα σωματίδια που εκτοξεύονται από τον Ήλιο.
Έτσι τα φορτισμένα σωματίδια που αποτελούν τον ηλιακό άνεμο, φτάνοντας στη Γη , αποκρούονται από τη γήινη μαγνητόσφαιρα και κατευθύνονται προς τους πόλους, όπου αιχμαλωτίζονται και εξαναγκάζονται να μεταπηδούν από τη μια πολική περιοχή στην άλλη επιταχυνόμενα στην ταχύτητα του φωτός.
Με αυτή την ταχύτητα συγκρούονται με τα ανώτερα στρώματα της γήινης ατμόσφαιρας και τα εγκλωβισμένα σωματίδια που βρίσκονται εκεί. Από την αλληλεπίδραση του ηλιακού ανέμου με το γήινο μαγνητικό πεδίο, γεννιέται το Βόρειο και το Νότιο Σέλας που κυματίζει φωτεινό σε ύψος 60-1.000 χλμ.
Βίντεο για τη δημιουργία του Σελάος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου